De stiel van de counselor
Welke counselor bezoekt in hemelsnaam een conferentie met als titel ‘De stiel van de counselor’?
Ik dus, net voor de laatste kerst. Enkele jaren geleden rondde ik in Antwerpen aan de Interactie Academie mijn leertraject voor Counselor af. Sindsdien help ik klanten in mijn eigen praktijk. Vaak gaat het om hulp bij het verwerken van iets. Van een echtscheiding bijvoorbeeld. Of van het verlies van een partner, een kind. Gezins- en familieproblemen brengen ook veel mensen uit hun evenwicht. En dan heb ik nog maar een paar onderwerpen benoemd die regelmatig langskomen. Een belangrijk onderdeel van mijn taak is altijd om mijn klant te helpen met het verkrijgen van inzicht in het eigen handelen, denken, voelen. Soms is dat inzicht al voldoende. Vaak echter is het ook nodig dat klanten hun vaardigheden ontwikkelen om hun functioneren te verbeteren. Buitengewoon bevredigend werk vind ik, en gelukkig zijn mijn klanten er ook blij mee.
Goed, ik schreef me dus direct in toen ik een uitnodiging kreeg. Vooral omdat ik ernaar uit zag om een dag tussen vakgenoten te zijn en ervaringen uit te wisselen. Daarnaast hoopte ik natuurlijk om nieuwe inzichten op te doen en stiekem ook om een bevestiging te krijgen van mijn werkwijze. Het was bovendien de eerste conferentie voor counselors die in België of Nederland georganiseerd werd. Alleen daarom al wilde ik erbij zijn.
Oprechte aandacht maakt het verschil
Als je nou vraagt: heb je er wat aan gehad, zeg ik volmondig ja. Natuurlijk werd er behoorlijk wat overbodig gepraat, zoals dat hoort op conferenties. Maar bijvoorbeeld Sjef de Vries, een van de sprekers uit het ochtendprogramma, had een heerlijk dwarse, inspirerende presentatie. De titel ervan was veelbelovend: “Wat werkt in de counselingsrelatie”. Hij begon met te beschrijven hoe ons jonge beroep nu al te maken heeft met een niet te stuiten stroom van modellen en methodes. Interessant, maar ik veerde pas echt op toen hij inzichtelijk maakte dat heel gewone zaken de doorslag geven als het gaat om kwaliteit. Denk aan oprechte belangstelling en regelmatig vragen of de klant zich geholpen voelt en waardoor dan. Modellen of methodes blijken in onderzoeken nauwelijks verschil te maken. Daar zit iets moois in, vind ik. Want met modellen en methodes kun je jezelf misschien scholen tot een professionele hulpverlener, maar het zijn toch basale menselijke kwaliteiten die de doorslag geven.
In de middag presenteerden vakgenoten ervaringen uit hun eigen praktijk. Dan blijkt weer op hoeveel terreinen counseling iets betekent voor mensen. En al die verschillende counselors, of in ieder geval de heel grote meerderheid van hen, heeft als gemeenschappelijke factor de betrokkenheid, vaak zelfs bevlogenheid. Mijn vakbroeders en zusters hebben mij daar in Antwerpen mee weer besmet. Misschien is dat wel de belangrijkste functie van zo’n conferentie: elkaar enthousiasmeren, het vuur gaande houden.
Chris van Lenteren